Юпатаў пасля 2:1 над «Шахцёрам»: «Усе паставілі на чырвонае, забралі Кубак. Руслан Салей – вялікі чалавек»

Галоўны трэнер «Віцебска» Раман Юпатаў падзяліўся меркаваннем аб матчы з «Шахцёрам» (2:1) у фінале Кубка Салея.

– Фіналаў, мусіць, лёгкіх не бывае. Вельмі цяжкі матч у плане эмоцый для абедзвюх каманд. У суперніка была адказнасць у сувязі са святам горада. Але мы даказалі, што 974-ты [год заснавання горада Віцебска] – мацнейшы.

Наш горад старэйшы, і мы вязем яму падарунак. Суперніку – дзякуй! Добры матч, трымаў у напружанні. У нас быў удалы запыт на відэапрагляд [па выніках якога не быў залічаны гол у вароты «Віцебску»], хлопцы своечасова падказалі, у нас, вядома, няма спецыяльнага абсталявання, каб гэта адсочваць.

Столькі рабят добрых выхаваў Віцебск. Канешне, хацелася б, каб і ў нас дабавілася канадская пляцоўка для дзетак. Усё ж задыхаемся [з-за недахопу лёду]. Ну, ужо два Кубкі Салея заваявалі, думаю, нехта ж павінен нам дапамагчы хоць як-небудзь. Будзем ужо праз прэсу прасіць.

– Вы сказалі пра відэазапыт. Як спрацавала гэтая схема?

– Капітан падказаў. Жэке Саламонаву – дзякуй. Своечасова яны з Сашкам Ляўко пад'ехалі, падказалі. Сітуацыя цяжкая, тут трэба быць у ёй самой, таму што туман, нам не відаць было ўвогуле. Але хлопцы малайцы, хутка зарыентаваліся.

За трэнерскім штабам было рашэнне – браць ці не браць. Таму ўсё паставілі на чырвонае, забралі Кубак. Руслан Салей – вялікі чалавек, вельмі прыемна гэты трафей выйграць. Усё ж ён – легендарная асоба для беларускага хакея.

– У чым мацней суперніка вы апынуліся?

– Гульня атрымалася з аднаго боку хуткая, але з другога – глейкая. Накшталт і з багаццем момантаў, але і без момантаў... Вельмі цяжка ахарактарызаваць. Але галоўнае – Кубак Салея ў нас, астатняе наогул усё роўна.

– Сёння быў амаль цэлы сектар віцебскіх заўзятараў. Наколькі прыемна адчуваць у гасцях гэтую падтрымку?

– Дзякуй нашым заўзятарам! Дзякуючы іх падтрымцы мы гралі нібыта на хатнім стадыёне. У нас крама дрыжала, я ў адзін момант у матчы адчуў, што трошкі падзавіс, але пайшла падтрымка заўзятараў, і я як быццам прачнуўся, зразумеў, што трэба дарыць ім радасць. Яны ўсё ж такі прайшлі вялікі шлях. Хоць год таму да Гродна шлях быў яшчэ большы, і яны яго таксама прарабілі. Думаю, мы з імі сёння яшчэ ўбачымся.

– Ці дапамагла вам леташняя перамога ў Кубку Салея дабіцца яе і цяпер?

– Так, шмат у чым дапамагла. У нас шмат хлопцаў, якія выйгралі Кубак у мінулым годзе. І псіхалагічна тая моладзь, менавіта хлопцы-лімітчыкі, а такіх у нас было сёння пяць чалавек з леташніх сямі, вельмі ўпэўнена сёлета сыгралі.

– Чым адрозніваюцца першы і другі Кубак Салея па эмоцыях?

– Першы быў нечаканым, а другі – чаканым. Гэта значыць, у працэсе працы мы разумелі, што яго возьмем. Гэта цяжкі момант, пачуццё, якое не перадаць словамі. Але сумневаў у перамозе ў мяне практычна не было – наогул, ні на секунду, – сказаў Юпатаў.