Экс-баскетбалістка «Алімпіі» ўкраінка Дубас: «Сын сказаў: «Мы больш за Беларусь, так? Тады хай Украіна на яе нападзе»

– Моцны спалох, стрэс. Некаторыя замыкаліся ў сабе. Мой малодшы сын Іван (яму тады было шэсць гадоў) не разумеў, чаму нам трэба з'язджаць з Украіны. Першыя два тыдні ў Латвіі дзіця нічога не хацеў есці, пастаянна капрызіў. Толькі праз час дзяцей стала адпускаць. Пачалі ўсміхацца, нармальна харчавацца. Яшчэ раз адзначу, што нас вельмі цёпла сустрэлі ў Валміеры. Памятаю, у сярэдняга сына не было красовак – проста не маглі вывезці з Кіева ўсе рэчы. І адзін мужчына ў школе, даведаўшыся пра гэта, узяў і купіў. Хоць, ведаеце, мне наогул цяжка прымаць дапамогу. Вельмі нязручна. Але яны спыталі: «Маша, а калі б у Латвіі была вайна, ты б нас падтрымала?» Я такая: «Вядома, пра што гаворка!» – «Тады дазволь і нам дапамагчы»»

– Вы адразу распавялі малодшаму праўду пра тое, што адбываецца?

– Безумоўна. Ён сёння ў танкі гуляе. Самы магутны – «Зяленскі». Гэты танк заўсёды перамагае. Памятаю, Іван цікавіўся, чаму Расея напала на Украіну, а не на Польшчу. А ў адзін дзень сказаў: «Мы больш Беларусі, так? Тады хай Украіна на яе нападзе»» Такая вось логіка, што краіна, якая буйней па памеры, можа падпарадкаваць сабе меншую.

– А як дзяўчынкі паводзяць сябе?

– Яны, вядома, больш уражлівыя. Быццам жывуць паўнавартасным жыццём, але і, зразумелая справа, сочаць за навінамі. Яны ненавідзяць Расею. Выдатна ведаюць, што гэта вораг. У камандзе мы перасталі размаўляць на рускай мове. Добра, дарэчы, што адцягваюць трэніроўкі, спаборніцтвы. Праўда, гуляем не дома. Дзяўчынкі прывыклі, што іх у Кіеве падтрымліваюць бацькі, сябры. А тут усе хварэюць падчас матчаў за сваіх. Гэта таксама няпросты момант, – сказала Дубас.