У ФК Чачні, дзе ненавідзяць Украіну, трэнерам зноў узялі яе ўраджэнца – ён увайшоў у гісторыю зборнай Беларусі і кінуў у бан за пытанне пра вайну
Брат, найлепшы бамбардзір зборнай, называў Беларусь «вашай краінай».
15 жніўня «Ахмат» абвясціў пра адстаўку Сяргея Ташуева – пры ім чачэнскі клуб РПЛ у сезоне-2023/24 прайграў пяць матчаў з шасці. Ташуеў, які дзеля «Ахмата» год таму сышоў з салігорскага «Шахцёра», пасля сваёй адстаўкі сказаў, што прымае рашэнне «прэзідэнта клуба як гаспадара».
Праўда, відавочна, што рэальным гаспадаром «Ахмата» з'яўляецца кіраўнік Чачні Рамзан Кадыраў – ён зладзіў у гэтым расійскім рэгіёне татальную аўтакратыю з адпрацаванымі метадамі ліквідацыі непажаданых (гэта там сілавікі Лукашэнкі падгледзелі «пакаяльныя відэа», але бываюць і забойствы). Цяпер Кадыраў са сваім рэжымам актыўна выступае за знішчэнне незалежнай Украіны (наўпрост заклікаў «сціраць з зямлі» гарады краіны) і пасылае чачэнцаў на вайну, якую з 24 лютага 2022 года працягвае Расія ва Украіне з выкарыстаннем тэрыторыі Беларусі. Па сведчаннях відавочцаў, тым, хто не хацеў ісці ваяваць, пагражалі турмой па «намаляваных» абвінавачваннях. Але ўраджэнцу ўкраінскай Харкаўскай вобласці Ташуеву працаваць на Кадырава гэта не замiнала.
Дзіўнае супадзенне, але новы галоўны трэнер «Ахмата» – таксама ўраджэнец Украіны. 18 жніўня клуб аб'явіў пра трохгадовы кантракт з Міраславам Рамашчанкам, які нарадзіўся і вырас у Паўлаградзе, горадзе ў Днепрапятроўскай вобласці. Гэта не самая гарачая кропка цяперашняй вайны, але пад вялікія абстрэлы горад пападаў некалькі разоў – самы жудасны здарыўся ў ноч на 1 траўня 2023-га, калі Расiя ракетамі біла як быццам па мясцовым хімзаводзе, але пры гэтым зачапіла больш за 100 дамоў. У выніку два чалавекі загінулі, 40 былі параненыя, а выбух пратэрмінаванага ракетнага паліва, якое захоўвалася на заводзе, цудам не прывёў да экалагічнай катастрофы ў рэгіёне.
У Паўлаградзе ж на 2,5 года пазней за Міраслава нарадзіўся яго брат Максім. А ў сярэдзіне 1993-га яны як гульцы сустрэліся ў магілёўскім «Дняпры» – старэйшы Рамашчанка паехаў у Беларусь за год да таго, калі гульцоў пад Д1 шукаў рэчыцкі «Ведрыч», а потым практычна збег у абласны цэнтр, куды з украінскай «Паліграфтэхнікі» пад'ехаў і малодшы сваяк. Пасля паўгода сумеснай гульні Міраслаў з'ехаў у Расію, дзе і правёў усю кар'еру, а Максім паспеў стаць чэмпіёнам Беларусі ў 1996-м, а потым ужо мяняў расійскія і турэцкія клубы.
Абодвух Рамашчанак паспелі запрасіць у зборную Беларусі – яны пагадзіліся і менавіта за яе выступалі на міжнародным узроўні. Прычым абодва застаюцца ў гісторыі каманды. Міраслаў забіў першы мяч зборнай у афіцыйным матчы –12 кастрычніка 1994-га на мiнскім «Дынама» у вароты зборнай Люксембурга. А сур'ёзная траўма меніска, атрыманая ў 15-м матчы Рамашчанкі-старэйшага за Беларусь у 1998-м, фактычна скончыла яго гульнёвую кар'еру – пасля няўдалай аперацыі Міраслаў тры гады спрабаваў паўнавартасна вярнуцца на поле, але не здолеў і завяршыў выступы. Максім жа за зборную гуляў з 1998-га па 2008-ы – і за 64 матчы забіў 20 мячоў (13 з іх у таварняках). Хаця б паўтарыць гэты паказчык да цяперашняга часу ніхто не змог – Рамашчанка-малодшы называў гэтую сітуацыю катастрофай.
Пра рэальныя катастрофы браты не выказваюцца. Міраслаў нічога не казаў пра беззаконне рэжыму Лукашэнкі пасля беларускіх выбараў-2020; пасля пачатку вайны ва Украіне чалавек з «Зеркала» спрабаваў даведацца меркаванне трэнера на гэты конт – але атрымаў у адказ толькі блакіроўку ва ўсіх месенджарах. Максім таксама маўчыць пра вайну (i ён працуе ў Расіі – у юнацкім футболе), а яшчэ спакойна збіраўся на ў выніку адменены матч АБФФ «да 110-годдзя беларускага футбола» – тады на пытанне пра адносіны да рэпрэсій у Беларусі Рамашчанка-малодшы адказаў, што не ведае, «што адбываецца ў вас у краіне, пра што ідзе гаворка, пра якія затрыманні – палітыка не цікавіць наогул».
Адзначым таксама, што пасада галоўнага трэнера для Рамашчанкі-старэйшага ў «Ахмаце» – першая за 12 з лішнім гадоў. Увесь гэты час Міраслаў быў памочнікам у расіяніна Станіслава Чарчэсава, разам з якім трэніраваў і «Церак» (гэта значыць цяперашні «Ахмат») і трапляў у чвэрцьфінал ЧС-2018 з гаспадарскай зборнай Расіі. У 2022-м Рамашчанка заяўляў, што для яго «варыянт працы галоўным трэнерам магчымы толькі тады, калі Чарчэсаў завершыць кар'еру». Але вось у ліпені ўвесь штаб расiянiна прыбралі з вянгерскага «Ферэнцвароша» з-за гучнага (0:3 у другім матчы) вылету з адбору ЛЧ ад фарэрскага «КІ Клаксвіка» – і Міраслаў здрадзіў сваім планам. Дарэчы, Чарчэсава і самога цяпер клікалі ў «Ахмат» – але пагадзіліся на «заменнік».
Рамашчанка сабраў сабе новы штаб – у яго ўвайшоў і беларускі трэнер Андрэй Сасніцкі. Ураджэнец Калініградскай вобласці Расіі таксама ў юнацтве пераехаў у Беларусь (у сістэму мінскага «Дынама»), а з новым шэфам у сярэдзіне 1990-х гуляў за расійскі «Уралмаш». У апошнія гады Сасніцкі працаваў у Расіі – але яго неўзабаве звальнялі з тамтэйшых клубаў. Застаецца паглядзець, як атрымаецца зараз.
