Кірыл Кірыленка: «Нафтан» – адзіны клуб, дзе мне дазволілі рабіць на футбольным полі тое, што ўмею»

Нападаючы «Нафтана» Кірыл Кірыленка падзяліўся меркаваннем аб развіцці сваёй кар'еры.

У 21 матчы вышэйшай лігі футбаліст забіў 2 мячы і аддаў 8 галявых перадач.

– Наваполацкі клуб – сёмы ў вашай кар'еры і першы, дзе вы па-сапраўднаму праявілі сябе. Шматлікія ўвага і прагляды маглі згуляць злы жарт?

– Прагляды не маюць тут ніякага значэння. Бо гэта было даўнавата. Праблема ў іншым. У 16 гадоў пераходзіш у брэсцкае «Дынама» і быццам бы нядрэнна выглядаеш на трэніроўках, думаеш, што вось-вось атрымаеш свой шанц. Але не.

Зразумелая справа, у гэтым узросце хлопцу не акажуць такога даверу, як у Еўропе. Гэта зараз у нас ёсць ліміты. І я пад іх паспеў патрапіць. Дзякуючы ім многія маладыя футбалісты і гуляюць. Не кажу, што гэта добра ці дрэнна. Я ў гэтым пытанні займаю нейтральную пазіцыю.

Але калі я толькі патрапіў у дарослы футбол, ніякіх патуранняў не рабілі. Уладзімір Іванавіч Журавель, калі я стаў не тамака пры кутнім, адчытаў мяне пры ўсёй камандзе. «Хлопчык, вось табе штраф, і ты задумайся». А потым я два месяцы пападаў у заяўку, але не гуляў ні за дубль, ні за аснову.

Таму, магчыма, не прайшоў выпрабаванні, псіхалагічна гэта мяне надламала. Пайсці ў арэнду? Але дзе ты спатрэбішся ў семнаццаць гадоў без досведу?

А «Нафтан» – адзіны клуб, дзе мне дазволілі рабіць на футбольным полі тое, што ўмею, што мне падабаецца. Кахаю ствараць моманты іншым футбалістам, аддаваць вострыя перадачы, абыгрываць. Мяне ніхто ні завошта не судзіў. Мне не давалі штрафаў, не піхалі, і я рабіў сваю працу, як мне здаецца, добра. Чаго не было ў тым жа жодзінскім «Тарпеда».

Калі ў нейкай гульні дрэнна перамяшчаўся, дзесьці не выконваў тактычную ўстаноўку – на мне рабілі працяглы разбор. Пасля такога не мог сабраць сябе некалькі дзён, шчыра кажучы, было цяжкавата. Жадаецца азірнуцца на Жодзіна.

Чаму крайнія вінгеры гэтай каманды мала забіваюць? Адзін гол у сезоне і па тры галявыя перадачы. Цяпер усё настолькі акадэмічна, вельмі мала ў цяперашнім чэмпіянаце тых, хто можа паказаць нешта асаблівае, выклікаць захапленне.

Ёсць, напрыклад, Мацвей Дукса. У яго шмат перадач, гол-прыгажун у нашы вароты. Той жа Канцавы. Думаю, яму Кірыл Пятровіч Альшэўскі шмат давярае ў БАТЭ, таму Арцём і робіць добрыя перадачы, ідзе ў абыгрыш. Такія гульцы навідавоку, яны ёсць. Проста не ўсім шанцуе сустрэць трэнераў, якія дапамаглі б сябе рэалізаваць, раскрыць.

І першы час пры Юрыі Іосіфавічы ў «Тарпеда» у мяне ўсё атрымлівалася - уцягнуўся ў дарослы футбол, забіў гол, аддаваў перадачы, а потым здарылася яго адстаўка. Не хачу нічога дрэннага сказаць аб іншых трэнерах. Проста яны не такія, са сваім бачаннем, пад якое я, мусіць, не падыходжу.

Таму вялікі дзякуй «Нафтану» – тут я першы раз у жыцці сутыкнуўся з такім даверам. Я ўдзячны дырэктару клуба, трэнерскаму штабу, калектыву, Юрыю Іосіфавічу Пунтусу, Альберту Уладзіміравічу Рыбаку, які таксама ў мяне верыў. Мінулы сезон сапраўды атрымаўся асаблівым, – сказаў Кірыленка.