Гулец «Гомеля» Пухаў: «Па нейкіх прычынах Ганчарэнка мяне не запрашаў на трэніроўкі з першай камандай ЦСКА больш за год»

– Яшчэ пры Леанідзе Слуцкім у ЦСКА я часта трэніраваўся з першай камандай. У ЦСКА перападпісаў на той момант кантракт. На цэлыя тры гады. Мне было ўсяго 18 год. Здавалася, вось-вось зайграю ў першай камандзе. Але здарылася так, што Леанід Віктаравіч неўзабаве пакінуў клуб і галоўным трэнерам стаў Віктар Ганчарэнка. Па нейкіх прычынах ён мяне не запрашаў на трэніроўкі з першай камандай больш за год.

– Можа, не бачыў цябе гульцом першай каманды?

– Нават не ведаю, з чым гэта было звязана. Я нядрэнна гуляў за другую каманду, забіваў шмат, аддаваў галявыя перадачы. Рэзультатыўных дзеянняў хапала. Улетку 2018-га года нават прапанова паступіла ад каманды з элітнага дывізіёна Харватыі. На той момант я марыў Еўропай, вельмі хацеў з'ехаць гуляць. Але Віктар Міхайлавіч здолеў пераканаць мяне застацца ў ЦСКА. Сказаў, што я дэбютую ў хуткім часе ў Прэм'ер-лізе. У выніку, дэбютаваць удалося мне толькі ў Кубку Расіі. Прычым, у першым жа матчы я забіў гол за асноўную каманду.

А вось у РПЛ шанцу я так і не атрымаў. Да гэтага часу не магу зразумець, чаму. Я таксама працягваў гуляць за дубль, назбіраў шмат рэзультатыўных дзеянняў.

Пасля непрацяглага перыяду ў дублі, узімку 2019-га года, я ўжо канчаткова зазбіраўся ў Харватыю. Але, у апошні момант, клубу, які меў на мяне віды, я стаў нецікавы. Якраз у гэты момант на мяне выйшаў літоўскі «Жальгірыс».

– Хочацца крыху адкруціць назад і пагаварыць пра адносіны з Ганчарэнкам. Ты ж разумееш, што яго лічаць найлепшым трэнерам Беларусі? А ты кажаш, што ён, па сутнасці, разгарнуў цябе на выйсце.

– Ну, як ёсць. Хоць, Віктар Міхайлавіч – вельмі круты спецыяліст. З першай трэніроўкі з асноўнай камандай я адчуў гэта. Ён вельмі эмацыйны, вельмі выбухны, перажывае за агульную справу. Нікому не дае спуску, вельмі інтэнсіўныя трэніроўкі, нават дасведчаныя хлопцы трэніраваліся на максімуме. Ён быў вельмі патрабавальным да моладзі, ці ледзь не кожнага вадзіў за руку.

Пасля трэніровак усе маладыя заставаліся яшчэ на 20-30 хвілін. Мы шмат займаліся дадаткова, выконвалі заданні на развіццё мыслення, завяршэнне нападаў. З кожным чалавекам Віктар Міхайлавіч размаўляў шмат менавіта па футбольнай частцы: дзе трэба дадаць, на што трэба звярнуць увагу.

Насамрэч, я б жадаў кожнаму маладому гульцу патрапіць менавіта пад пачатак такога трэнера, які рэальна жадае, каб моладзь расла.

На той момант я быў у вельмі добрай форме, і ў ментальным плане, і фізічным. Перад маёй дэбютнай гульнёй за першую каманду ў Кубку, ён мне казаў: «Выйдзеш, дакажаш, выпушчу ў Прэм'ер-лізе». Я выйшаў, забіў, вельмі добры матч правёў. Але, нажаль, так і не дэбютаваў у РПЛ. І, як казаў раней, узімку вырашыў для сябе, што мне трэба сыходзіць. Але пра Віктара Ганчарэнку ў мяне толькі добрыя ўспаміны.

У памочніках у яго быў Аляксандр Ермаковіч – таксама, думаю, шмат каму знаёмы ў Беларусі. Добры чалавек, спецыяліст. Ён таксама вельмі моцна дапамагаў моладзі.

– Як думаеш, чаму табе так і не далі шанец? Можа, не дацярпеў, рана пайшоў? Няма шкадавання пра гэта?

– Шчыра, я не ведаю, чаму не падалі шанц. Пасля зачынення летняга трансфернага акна, калі я не перайшоў у Харватыю, Віктар Міхайлавіч усё гушчару стаў спускаць мяне ў дубль. Я трэніраваўся то з першай, то з другой камандай.

Не лічу, што я не цярпеў, адчуваў, што не зусім разлічваюць на мяне. Тым больш, падчас зімовай паўзы не было нават размовы аб тым, што я еду з першай камандай на зборы. Пасля гэтага стаў шукаць варыянты працягу кар'еры, – сказаў Пухаў.