Беларуская гандбалістка Ёжыкава пра атрыманне расійскага грамадзянства: «Логіка была простай: у расіянак шанцаў прабіцца на любы чэмпіянат больш»
Беларуская гандбалістка Карына Ёжыкава расказала, як у дзяцінстве пераехала ў Расію.
– Цікава, чаму ў свой час у 15-гадовай дзяўчыны з Бабруйска раптам з'явілася жаданне ірвануць на легіянерства ў Маскву?
– Чаго мне было баяцца – бо я з 12 гадоў трэніравалася гуляць у гандбол разам з хлапчукамі, паколькі ў мяне не было дзявочай кампаніі па ўзросце. Хаця, адзначу, што мае бацькі, якія былі на «ты» са спортам, аказаліся зусім не супраць, каб я змяніла абстаноўку і з Рэспубліканскага вучылішча алімпійскага рэзерву адправілася пакараць расійскую сталіцу. Усё выйшла банальна проста: мае першыя трэнеры Анатоль Мікалаевіч Фількоў і Ірына Міхайлаўна Ёжыкава (мама), знаходзячыся на турніры ў Гомелі, пазнаёміліся з трэнерам маскоўскага «Луча». Такім чынам, мой лёс быў прадвызначаны. У 2005 годзе адбыўся мой дэбют у вышэйшай лізе чэмпіянату Расіі.
– Але ж вы яшчэ і выступалі за юніёрскую і моладзевую зборныя Расіі, выйграўшы ў 2009 годзе «бронзу» на моладзевым Еўра ў венгерскім Д'ёры. А для гэтага трэба было памяняць грамадзянства.
– У свой час у моладзевым складзе «Луча» на першынстве Расіі мяне заўважыў трэнер нацыянальнай каманды дзяўчат 90-га года нараджэння Вячаслаў Кірыленка. Ён сказаў, што гатовы мяне выклікаць пад расійскі сцяг, трэба толькі змяніць грамадзянства. У Беларусі мною тады наогул ніхто не цікавіўся – гэта яшчэ адна прычына, чаму я вырашылася на такі рызыковы легіянерскі крок.
Прыкладна праз год пасля той размовы я зноў перасеклася з тым самым настаўнікам. Да ранейшай прапановы стаць расіянкай Вячаслаў Уладзіміравіч дадаў мне яшчэ адзін бонус – магчымасць перайсці ў дарослую каманду «Дынама» з Валгаграда. На нашай сямейнай радзе было вырашана, што ад такіх прапаноў не адмаўляюцца. Змяніць грамадзянства тады праблемы не складала. Логіка па тых часах была простай: у расіянак шанцаў прабіцца на любы чэмпіянат куды больш, чым у беларусак, – сказала Ёжыкава.
