Мікіта Лабастаў: «Быў здзіўлены запрашэннем у зборную Беларусі. У Расіі ў мяне былі нізкія вынікі, і адабрацца ў нацыянальную каманду было для мяне нечым завоблачным»
Біятланіст Мікіта Лабастаў расказаў аб тым, як прыняў рашэнне выступаць за зборную Беларусі.
– У 2018 годзе вы перайшлі з Расіі ў каманду Беларусі. Як прынялі рашэнне аб змене спартовага грамадзянства?
– Калі мяне запрасілі ў Беларусь, я быў у складзе рэгіянальнай каманды Удмуртыі, але вырашыў трэніравацца дома, бо ў мяне быў вельмі складаны сезон па юніёрах, слабыя вынікі. Тады я вырашыў, што больш правільна будзе з'ехаць дадому, адысці ад каманднай працы, рыхтавацца аднаму і вярнуцца на добры ўзровень. Я спакойна рыхтаваўся дома, і ўжо бліжэй да канца падрыхтоўкі, увосень, мяне запрасілі ў Беларусь. Канешне, быў вельмі здзіўлены, таму што такіх думак не было, нават не разглядаў варыянт пераходу ў іншую краіну. Але атрымаў гэтае запрашэнне і вельмі доўга думаў, узважваў. У Расіі ў мяне была дастаткова складаная сітуацыя, нізкія вынікі, і адабрацца ў нацыянальную каманду было для мяне нечым завоблачным, таму што канкурэнцыя вельмі высокая. Недзе ў раёне месяца думаў над прапановай і вырашыў зʼездзіць у Беларусь. Мяне не адразу ўзялі ў каманду, а запрасілі на прагляд, гэта значыць я прыехаў, мінуў усе медыцынскія абследаванні, спартовыя тэсты, ледзь папрацаваў у камандзе, і толькі потым зʼявілася яснасць, што мяне сапраўды гатовыя ўзяць. На той момант я ўжо крыху асвоіўся, і мне вельмі спадабалася ў Беларусі. Так і адбыўся мой пераход, зараз у камандзе Беларусі я ўжо чатыры гады.
– Ці можна сказаць, што менавіта ў камандзе Беларусі вашы вынікі пайшлі ўверх?
– У Беларусі атрымалася выйсці на больш высокі ўзровень, паказваць годныя вынікі ў дарослым спорце. Тут ёсць вельмі добрыя спецыялісты, добрыя ўмовы, і, канешне, за кошт гэтага таксама атрымалася дадаць. Плюс я стараўся, таму і вынікі палепшыліся. Хоць у Расіі таксама былі сякія-такія поспехі – добра выступаў па юнаках і па юніёрах, заваёўваў медалі на юніёрскім чэмпіянаце свету, – сказаў Лабастаў.
