НБА замест дыплома, ню з дзяржсцягам, акцыі Facebook і ўменне шчыраваць. Леўчанка – не толькі легенда зборнай (вельмі магутная біяграфія)
Усе топ-дасягненні насуперак чатыром аперацыям на каленях (але чарговая змусіла скончыць).
У ноч з 11 на 12 лiстапада 39-гадовая беларуская баскетбалістка Алена Леўчанка абвясцілв аб завяршэнні кар“еры. Свой апошні афіцыйны матч яна правяла паўтара гады таму – потым атрымала чарговую цяжкую траўму. Леўчанка займалася аднаўленнем, але цяпер зразумела, што абставіны часам мацнейшыя за нас.
Беларусам, якія не цікавіліся баскетболам і таму не чулі пра поспехі зборнай, пра Леўчанку стала вядома ў 2020 годзе. Алена тады прыняла бок народа, выходзіла на мірныя мітынгі, падпісалася за сумленныя выбары, разам з даўняй сяброўкай па нацкамандзе Кацярынай Сныцінай устала ля вытокаў Свабоднага аб'яднання спартоўцаў – за ўсё гэта рэжым кінуў баскетбалістку на Акрэсціна, дзе яна ўтрымоўвалася ў антычалавечых умовах, без магчымасці і прадастаўлення пасцельнай бялізны і матраца. Нягледзячы на гэта, Леўчанка трымалася годна, а сваёй непакорнасцю раздражняла сілавога начальніка.
Алену ўсё ж вызвалілі пасля падаўжэння арышту – неўзабаве яна паляцела ў Грэцыю, адкуль незабыўна разматала па фактах у дыскусіі аб каштоўнасцях прарэжымнага лёгкаатлета Максіма Недасекава, пісала Рэнэ Фазелю адкрыты ліст аб пераносе хакейнага ЧС-202 з Беларусі. Леўчанка стала "Чалавекам года"-2020 па версіі "Прэсбола", хоць гэта і не далі апублікаваць у затупленай газеце. З 24 лютага гэтага года Леўчанка таксама паслядоўна асуджае вайну, якую Расія працягвае ва Украіне з выкарыстаннем тэрыторыі Беларусі.
Аднак завяршэнне кар'еры - нагода ўспомніць і пра тое, як яна прайшла, і пра тое, чым Леўчанка была прыкметная да лета 2020-га. Гэтым мы і зоймемся – тым больш гісторый у Алены хопіць на цэлую кнігу, якую яна, дарэчы, усур'ёз думае напісаць.
У дзяцінстве здабывала прадукты ў чэргах і адвучылася ў музшколе дзеля баскетбола
Леўчанка нарадзілася 30 красавіка 1983 года ў Гомелі - горадзе, адкуль выйшаў не адзін топавы беларускі баскетбаліст.
«У нас была сярэдняя сям'я. Да майго нараджэння тата з мамай працавалі ў Манголіі - проста на будоўлі. Бацька - кранаўшчык. Ён вельмі часта з'яжджаў у Расею на заробкі - на два месяцы, часам і на чатыры. Мама - бухгалтар. Працавала ў двух месцах, а здаралася, што і ў трох. Яна прайшла праз усе жыццёвыя выпрабаванні, не здрадзіўшы сабе і загартавала характар, да гэтага часу працягваю ёю захапляцца», – апісвала Алена небагатае дзяцінства.
Часам халадзільнік быў зусім пусты, а перыядычна дзяўчынка раздзіралася паміж чэргамі за прадуктамі, якія ў часы яе дзяцінства былі звычайнай з'явай. Ужо тады ў Леўчанкі выявіліся лідарскія якасці - калі перад 12-гадовай Аленай скончылася каўбаса, яна пайшла патрабаваць яе да дырэктара крамы, які, уражаны настойлівасцю, распарадзіўся выдаць прадукт з запасаў.
У баскетбол Леўчанке прапанавалі пайсці на ўроках фізкультуры. Дзяўчынка, якая набірала ў росце, не мела вялікага кола зносін, затое ў спорце, дзе адразу стала атрымлівацца, знайшла сваю аддуху: «У дзяцінстве толькі на пляцоўцы я пачувалася патрэбнай. Усе ў класе хацелі, каб я была ў іхняй камандзе».
Мама ад спорту была не ў захапленні - яна хацела, каб дачка займалася вучобай і паступіла ў інстытут. А вось бацька, наадварот, падтрымаў Алену. У выніку мама паставіла ўмову - баскетбол толькі разам з заняткамі ў музычнай школе па класе фартэпіяна. Так дзеля любові да мяча Леўчанка атрымала яшчэ адну адукацыю. Што-нішто яна можа згуляць на клавішах да гэтага часу, але навык, вядома, нашмат горш баскетбольнага.
З'ехала ў ЗША ў 17 - мову вывучыла на месцы, зарабляла ўборкай, прабілася ў НБА, калі ў яе не верылі, і дайшла да фіналу
Леўчанка заявіла аб сабе ў баскетболе, стаўшы лепшай цэнтравой юніёрскага ЧЕ ў 1999-м. У наступным годзе стала чэмпіёнкай Балтыйскай лігі ў складзе "РШВСМ-"Гарызонт" і самым перспектыўным іграком турніру, а таксама была выклікана ў асноўную зборную Беларусі, паўдзельнічаўшы ў дзвюх сустрэчах. У тым жа 2000-м 17-гадовая Леўчанка паляцела ў ЗША за марай гуляць у жаночай НБА, стаўшы першай беларускай баскетбалісткай за акіянам. «За мной сачыла адна жанчына - літоўка, якая даўно з'ехала ў Амерыку. Стала тэлефанаваць маім бацькам, у выніку арганізаваўшы пераезд», - успамінала Алена.
У ЗША Леўчанка прыбыла без ведання ангельскай - у школе вучыла яе вельмі павярхоўна. З-за гэтага трапіла не ва ўніверсітэт, а ў «каледж юніёраў», які сама называла «тэхнікумам», у штаце Фларыда. У адаптацыі моцна дапамог глава сям'і афраамерыканцаў, у якой па мясцовай традыцыі прытулілі баскетбалістку - гэтага чалавека Леўчанка звала "другім татам" і казала, што ўжо толькі з-за яго ў яе выклікае абурэнне расізм.
“Ён мне вельмі дапамагаў: купляў кніжкі, перакладчыкі, мы шукалі нейкія праграмы. Праз шэсць месяцаў «інгліш» прарэзаўся», - казала Алена. Але ў чужых умовах усё роўна было цяжка - і ў нейкі момант Леўчанка вырашыла ўсё кінуць і паляцець зарабляць у Еўропу. Аднак пасля пабыўкі дома зразумела, што не можа адмовіцца ад мары - і вярнулася за акіян.
З 2001-га Леўчанка пачала гуляць у юніёрскай асацыяцыі каледжаў (NJCAA). Аднак грошай за гэта не плацілі - таму Алена як магла падзарабляла. «Камусьці патрабавалася прыбраць дом, камусьці не было на каго пакінуць дзяцей. Я за ўсё бралася. Пара гадзін - 20-40 даляраў ёсць. Па амерыканскіх мерках увогуле нічога, але выбіраць не даводзілася», – узгадвала беларуска.
Гэта не замінала паказваць узровень на пляцоўцы - у 2002-м Леўчанка ўвайшла ў сімвалічную зборную NJCAA і была названая лепшым пачаткоўцам лігі. У 2003-м паступіла ва ўніверсітэт штата Заходняя Вірджынія на факультэт бізнесу і перайшла ў студэнцкую лігу (NCAA). Але пасля першага года на баскетбалістку пасыпаліся траўмы, якія паставілі кар'еру пад пагрозу.
«Перажыла чатыры аперацыі на каленях. Многія, у тым ліку і трэнер, паставілі на мне крыж. Але ўнутры мяне ўсё яшчэ тлела вера, і я не магла яе адпусціць, інакш усе тыя людзі, якія спрабавалі мне ўпэўніць, што нічога не атрымаецца, перамаглі б», – казала Алена.
У красавіку 2006-га ў Леўчанкі пачыналіся выпускныя іспыты, а ў жаночай НБА - трэніровачныя лагеры. У гэты час свае паслугі Алене прапанаваў знаёмы агент - меліся варыянты ў Еўропе. Але беларуска патлумачыла, што вельмі хоча шанец у галоўнай лізе - і пасярэднік здолеў дамовіцца на прагляд з «Шарлот».
«Самы жорсткі з магчымых праглядаў. У адной кашы ўсе, гарантый ніякіх, вакол пекла. Але ў першай перадсезоннай гульні я набрала 22 ачкі і зрабіла 6 падбораў. Мне пасля гульні тэлефануе агент і кажа: «У мяне тэлефон разрываецца! Усе пытаюцца, хто ты і адкуль увогуле ўзялася!» - успамінала Леўчанка. У выніку яна заключыла кантракт з «Шарлот» і замест здачы экзаменаў сышла з універсітэта. У 2020-м Алена прызнавалася, што хацела б усё ж атрымаць дыплом.
З-за чарговай траўмы ў 2006-м 196-сантыметровая цэнтравая правяла ў жаночай НБА толькі чатыры гульні, у наступным годзе дадала яшчэ шэсць за «Вашынгтон», а паўнавартасны сезон у лізе вытрымала ў 2010-м з «Атлантай»: 39 матчаў, у сярэднім каля 10 хвілін і 4 ачкі за сустрэчу і выхад у фінал плэй-оф, дзе ўступілі "Сіэтлу" ў трох матчах (прычым вельмі роўных - 77:79 і двойчы па 84:87). «Прыкра? Так. Такіх фіналаў у жаночай НБА не было. Але званне чэмпіёнкі канферэнцыі, ды і сам факт гульні ў лізе - ужо дасягненне», - казала Алена.
Змяніла больш за два дзесяткі каманд - у тым ліку дзеля грошай, якія ўмела лічыць і ўкладвала нават у Facebook
Усяго за насычаную кар'еру Леўчанка змяніла больш за 20 каманд і гуляла ў 11 краінах: акрамя Беларусі і ЗША гэта Літва, Іспанія, Расія, Польшча, Турцыя, Кітай, Славакія, Ліван і Грэцыя. У некаторых выпадках Алена затрымлівалася ў камандах на тры-чатыры месяцы - і не саромелася прызнавацца, што, напрыклад, у Кітай паехала дзеля грошай: «У ідэальным свеце выбірала б максімальны заробак з мінімумам працоўнага часу :) Калі сур'ёзна, то заракалася вяртацца ў Кітай , але прыярытэты змяняюцца разам з эканамічнай сітуацыяй у Еўропе». Дзеля добрых фінансавых прапаноў баскетбалістка трывала доўгія пераезды і «палітінфармацыю» на ўстаноўках і выносіла брудныя прыёмы суперніц, з-за чаго даводзілася зашываць твар.
Заробленыя грошы Леўчанка не марнавала - яшчэ кіраўнік «прыёмнай» сям'і прышчапіў ёй думку, што сродкі трэба пісьменна ўкладваць. Дзеля гэтага Алена наймала фінансавых кансультантаў і нават купляла акцыі такіх гігантаў, як Facebook і Amazon. «Давольная, што ўсю кар'еру кантралявала свае грошы. Вельмі даўно вырашыла, што 85, а лепей нават 90 працэнтаў заробку адкладаць. Тым больш кар'ера прыйшлася на добры час: эканоміка была на ўздыме ў Еўропе, у Амерыцы, у Кітаі», - казала баскетбалістка ў пачатку 2020-га. Да калявыбарных падзей яна планавала пачаць інвеставаць у нерухомасць у Беларусі.
У 38 вярнулася пасля вельмі цяжкай траўмы, каб выйграць яшчэ адзін чэмпіянат
На клубным узроўні ў Алены было нямала поспехаў: яна чэмпіёнка Літвы, Расіі, Польшчы і Турцыі, уладальніца Кубкаў некалькіх краін і Еўракубка ФІБА, не раз уваходзіла ў розныя сімвалічныя зборныя. Але асабліва каштоўны апошні трыўмф - чэмпіёнства ў Грэцыі з «Панацінаікасам» у 2021-м, дзе баскетбалістка гуляла пад 20-м нумарам у гонар 2020 года беларускага народа. Ва ўсечаным праз кавід сезоне Леўчанка згуляла ў 11 з 14 матчаў і пры 22 хвілінах набірала 12 ачкоў у сярэднім за матч.
Здаецца, звычайная статыстыка робіцца гераічнай, калі ведаць шлях да яе. Усё пачалося з атрыманага ў 2019-м у Ліване надрыву меніска. Далей Леўчанка вельмі хацела паспець аднавіцца да ЧЕ - але ў Мінску лекары далі памылковы графік, і ўсё толькі пагоршылася. Пераадольваць цяжкае ўскладненне прыйшлося год - пры гэтым вакол не ўсе разумелі, навошта Алене вяртанне ў баскетбол, але яна марыла пра яго і працавала. Затрымаўшыся ў Беларусі праз пандэмію, у верасні 2020-га Леўчанка збіралася нарэшце далучыцца да «Пао», але была кінута на Акрэсціна - 15 дзён у нечалавечых умовах перакрэслілі большую частку высілкаў. У Грэцыі пасля гэтага фактычна прыйшлося пачынаць спачатку - але Леўчанка ўсё ж пераадолела сябе і ў сакавіку 2021-га, за месяц да 38-годдзя, дэбютавала за клуб. Яе падрабязнае інтэрв'ю аб самай складанай дарозе да тытула можна пачытаць па спасылцы ніжэй - а наогул Алена думае напісаць аўтабіяграфію.
Шмат гадоў цягнула зборную - брала бронзу ЧЕ і званне лепшай на ЧС і стала легендай сусветнага ўзроўню
Сапраўднай легендай Леўчанка стала для зборнай Беларусі, хаця ў першыя гады кар'еры яе туды не клікалі. «Кажуць, маўляў, ім у Амерыцы справы няма да Радзімы. Хаця калі б запрасілі, прыляцела б на крылах. Але трэнеры зборнай, здаецца, забыліся пра маё існаванне», - скардзілася Алена ў 2003-м.
Аднак у выніку Леўчанка цягнула нацкаманду на дзевяці буйных турнірах (а яшчэ і дапамагала туды адбірацца): пяці чэмпіянатах Еўропы, двух чэмпіянатах свету і двух Алімпіядах. Праз багацце турніраў у Алены гадамі толкам не было адпачынку. І хоць спортчыноўнікі па-наплявальніцку ставіліся да зборнай, ўсё адно пераважваў патрыятызм: «Не перадаць, што адбываецца ў душы, калі на топ-турніры гуляе гімн, што падкрэслівае: каманда змагаецца за цэлы народ . Тады забываеш, і што форму прывезлі ў апошні момант, і што пастаяннай залы да гэтага часу няма, і што прэміяльныя не пакрыюць нават сотай долі выдаткаў, калі траўма».
На першым жа сваім вялікім турніры, ЧЕ-2007, зборная Беларусі з Леўчанкам сенсацыйна ўзяла бронзу. Алена была лідарам той каманды і набірала 11,3 ачка за 19 хвілін у сярэднім за матч. А ў 2010-м, калі Беларусь стала чацвёртай на ЧС, Леўчанка ўвайшла ў пяцёрку найлепшых па выніках турніру на сваю пазіцыю цэнтравой. Асобна стаіць чвэрцьфінал супраць Расіі, дзе Алена як ніхто паспрыяла неверагоднай перамозе 17 ачкамі і 9 падборамі.
Але ж баскетбалістка цягнула на кожным вялікім турніры - зборная таксама даходзіла да паўфіналаў ЧЕ ў 2009-м і 2015-м, а галоўным «правалам» было 10-е месца. Прычым на ЧС-2014, дзе гэта здарылася, Леўчанка гуляла практычна без замен і стала лепшай у аслабленай камандзе па ўсіх асноўных паказчыках (ачкі, падборы, пасы, эфектыўнасць). Увогуле, нядзіўна, што Леўчанку тройчы прызнавалася найлепшай баскетбалісткай Беларусі, а ў 2021-м FIBA уключыла Алену ў спіс прэтэндэнтаў на званне лепшага гульца зборных пад 11-м нумарам у гісторыі.
Асобная легенда - працавітасць Леўчанкі. Калега па зборнай Аляксандра Тарасава была ўражаная разнастайнасцю нятанных прыстасаванняў для аднаўлення, якія на поўную выкарыстоўвала Алена. «Гэта сапраўдная працаўніца. Заўсёды працавала, працавала і яшчэ раз працавала. Улетку, калі ўсе адпачываюць, яна са сваёй кішэні аплачвае лагеры - ляціць у Амерыку зноў займацца», - казала яшчэ адна баскетбалістка зборнай Вольга Масіленене. Хапала і іншых водгукаў у такім жа духу.
Стала непажаданай для рэжыму яшчэ да 2020-га
«Думаю, шмат каму я здаюся канфліктнай толькі таму, што сістэмна адстойваю свае прынцыпы», - казала Леўчанка ў 2020-м. Але непажаданай для рэжыму Лукашэнкі, як усе падобныя людзі, баскетбалістка стала раней - яна не раз выклікала непрыязнасць у чыноўніка адміністрацыі Лукашэнкі Максіма Рыжанкова, які з 2014 года з'яўляецца старшынёй федэрацыі баскетбола.
У 2017-м 34-гадовая Леўчанка ўпершыню за кар'еру папрасіла абысціся без яе на чэмпіянаце Еўропы - меліся праблемы са здароўем, якія для лепшага вырашэння патрабавалі адпачынку. Але паразумення просьба заслужанай баскетбалісткі не знайшла. "Калі гульцы знаходзяцца ў штаце нацыянальнай каманды, атрымліваюць на працягу года няхай невялікае, але фінансаванне, калі выкарыстоўваюць свой статус для прасоўвання ў розных клубах, то яны абавязаныя з'яўляцца па першым поклічы нацыянальнай каманды", – адрэзаў Рыжанкоў.
У выніку турнір адбыўся без Леўчанкі (15-е месца), а Алена напярэдадні выказалася: «Не чакала такой рэакцыі. Замест якогась ліста на сайце федэрацыі, што, маўляў, жадаем рашэння праблем, верым у скарэйшае вяртанне ў зборную, ракой паліўся негатыў. Шчыра, была ў шоку. Вельмі непрыемна». Леўчанку тады знялі са стаўкі ў нацкамандзе, але потым вярнулі.
А ў 2019-м у баскетбалісткі, якая, як ужо згадвалася, не паспела аднавіцца ад траўмы да яшчэ аднаго ЧЕ, неўзабаве пасля яго ізноў адабралі стаўку - ужо нават без папярэджання. «Няўжо нельга неяк па-чалавечы ставіцца да мяне? Патэлефанавала начальніку каманды высветліць нюансы праходжання медагляду - а ён мне заяўляе: "Лена, табе не трэба праходзіць медагляд, ты ўжо не на стаўцы". Канфлікт з кіраўніцтвам федэрацыі ці з трэнерамі? Дзе і ў чым ён можа быць? Я што, палівала брудам федэрацыю, казала непрыемныя рэчы? Гэтага няма, тым больш дзіўна тое, што адбываецца. Не разумею, чаму так робяць са мной», - здзіўлялася Леўчанка.
Пасля гэтага інтэрв'ю Леўчанку прыбралі са зборнай канчаткова. «У мяне ў сакавіку [2019-га] была шостая аперацыя на калене: дзве на левым, чатыры на правым. Аб гэтым ведалі і федэрацыя, і галоўны трэнер. Старалася аднавіцца да пачатку збору [перад ЧЭ], але цяпер разумею, што дарма. Толькі нашкодзіла здароўю. А калі я стала [пасля зняцця са стаўкі] шумець, са мной адразу ж звязаліся з просьбай падпісаць паперу аб звальненні. Праўда, заднім чыслом. Я папрасіла зрабіць актуальную дату і тады ўсё аформіла», - закрыла тэму Леўчанка.
У федэрацыі так пакрыўдзіліся, што ігнаравалі Алену нават як папулярызатара баскетбола. «Прапаніла федэрацыі: пакуль я тут, давайце правяду нейкі майстар-клас. Мне патрэбна была дапамога ў рэалізацыі. Але ніякага адказу не атрымала”, – расказвала баскетбалістка ў сакавіку 2020-га.
Цікавілася не толькі баскетболам - даўно марыла зрабіць Беларусь лепшай, вяла калонку для дзяржСМІ
У адрозненне ад шэрагу спартсменаў пратэсту, якія да 2020-га ў цэлым не вельмі цікавіліся жыццём па-за спортам, Леўчанка, хоць і называла сябе калісьці «апалітычнай», ніколі не цыклілася толькі на баскетболе. «Мая жыццёвая пазіцыя выходзіць за межы фармату спартыўнага свету. Імкнуся апроч баскетбола ўдзельнічаць у іншых праектах. Гэта пазбаўляе ад зашоранасці», – казала Алена ў 2010-м. «Я ўвесь час стараюся глядзець навіны, дзе б ні знаходзілася. Трэба разумець, што адбываецца ў свеце», - словы Леўчанкі ўжо з пачатку 2020-га.
Ды і публічна выказвацца аб тым, што ў Беларусі нешта не так, баскетбалістка пачала даўным-даўно. Вось яе выказанае жаданне перамен у Беларусі з 2009 года з указаннем на недахопы, з якім да гэтага часу складана паспрачацца: «Хацела б для сваёй краіны рабіць жыццё лепшым. Калі прыязджаю дадому са Штатаў, то нібы здзяйсняю вандроўку ў часе. За акіянам людзі ўвесь час да чагосьці імкнуцца, а мы задаволеныя тым, што ёсць. Але ўпэўнена, што многія хацелі б зрабіць Беларусь краінай большых магчымасцей. Мне ёсць з чым параўноўваць. Скажам, мая мама выкладае ва ўніверсітэце, але не можа дазволіць сабе білет у ЗША. Нешта тут учынена не так, калі ўсё жыццё мы працуем за маленькія грошы».
Акрамя таго Леўчанка выступала за пашырэнне кантактаў спартсменаў з балельшчыкамі - і рабіла для гэтага некаторыя крокі. Цяпер такое немагчыма ўявіць, а 11-12 гадоў было рэальнасцю: Леўчанка вяла калонку для газеты адміністрацыі Лукашэнкі, у якой расказвала пра пазітыўны досвед у ЗША. І заклікала пераняць яго: «Адкрытыя трэніроўкі нашай зборнай неабходны! Трэба знаёміцца з балельшчыкамі, дзяліцца з імі эмоцыямі і запрашаць на гульні. Мы павінны наведваць самыя розныя мерапрыемствы, удзельнічаць у цікавых праектах, каб даць зразумець: у нас шмат ідэй і тэм для размоў. Проста назіраю за тым, як выбудоўваюцца ўзаемаадносіны "гулец - заўзятар" у жаночай НБА. Трэба ісці ў людзі!».
Жадала сысці ў фэшн пасля кар'еры - але і падчас была на подыўме і ўдзельнічала ў самай дзёрзкай фотасесіі белспорта
Апроч баскетбола Леўчанка па жыцці захапляецца індустрыяй моды: думала вучыцца ва ўніверсітэце на фэшн-дызайнера (пераканалі, што будзе цяжка сумяшчаць з гульнямі) і хацела сысці ў гэтым кірунку пасля заканчэння кар'еры. Магчыма, зараз так і адбудзецца - паглядзім. Пры гэтым у падлеткавым узросце праз высокі рост юная Лена падвяргалася кпінам: «На мяне паказвалі пальцам, мяне абзывалі, і я ведаю ўсё пра тое, якое гэта - быць «брыдкім качанём».
Зрэшты, ужо падчас кар'еры Леўчанка нярэдка дарыла стыль. А ў пачатку 2010-х нават стала ўдзельніцай моднага паказу ў Атланце - упэўнена прайшлася па подыўме з вельмі цікавай кладкай. “Гэта было дабрачыннае мерапрыемства для дзяцей, і я вельмі хвалявалася. Выходзіць прыйшлося на вялікіх абцасах і думкі былі толькі аб адным - як бы не ўпасці », - успамінала Алена.
А яшчэ Леўчанка часта выступала ў ролі фотамадэлі - казала, што пачуваецца "цалкам натуральна і камфортна". У тым ліку Алена ўдзельнічала ў самай дзёрзкай фотасесіі белспорту - у 2009-м баскетбалісткі зборнай зняліся для эратычнага календара. Праўда, у фінальным варыянце здымак Леўчанкі атрымаўся самым цнатлівым - яна адзінай з 12 баскетбалістак засталася ў ніжній бялізне. Але былі і больш яркія кадры - замест адзення Леўчанка прыкрывалася дзяржфлагам.
Бывала і больш адкрыта. У 2009-м Леўчанка, дарэчы, казала, што адмовіла Playboy, дзе хацелі зняць яе як зорку спорту, - вырашыла, што не час.
А ў кадры Леўчанка з'яўлялася нават на амерыканскім тэлебачанні - спрабавала сябе ў ролі вядучай ранішняга шоу ў праекте "Парабі маю працу дзянёчак".
Любіць шопінг і збірала калекцыю форм
Леўчанка прызнавалася, што любіць купляць рэчы - разважала, што прычына гэтага можа крыцца і ў не надта багатым дзяцінстве. «Мама не стамляецца паўтараць: «Лена, хопіць, у цябе і так ужо шафа забітая – куды абноўкі дзяваць?» Але мне вельмі падабаецца працаваць над гардэробам: прыдумляць вобраз, увасабляць яго ў жыццё», - казала баскетбалістка. Рэчаў было сапраўды шмат - толькі колькасць красовак Леўчанка ў пачатку 2020-га ацэньвала ў 50-70 пар, але адзначала, што ўжо перастала быць «ахвярай спажывання».
У 2018-м спартсменка таксама паказала сваю калекцыю форм, у якіх выступала на пляцоўцы. Аб'ём таксама ўражвае. Аднак з джэрсі Леўчанка была гатова расстацца дзеля добрых спраў.
Не бянтэжылася падкаціць да хлопца і будавала адносіны з баскетбалістам
Леўчанка рэгулярна дзеліцца хронікай свайго жыцця ў сацсетках - але аб асабістым там ціха. «У маіх акаўнтах ніколі нічога не будзе пра асабістае жыццё. Праз сацсеткі дазую роўна столькі інфармацыі, колькі хачу, каб пра мяне ведалі», – заяўляла Леўчанка ў 2014-м.
Затое яна падрабязна распавядала, якім бы хацела бачыць выбранніка. «На знешнасць заўсёды зважаеш у першую чаргу. Потым чалавека пазнаеш у працэсе зносін і хочацца, каб ён быў не дурнем. Мне ўвогуле падабаюцца разумныя мужчыны. Мужчына, які будзе побач, павінен быць маім найлепшым сябрам. Ён будзе паважаць справу, якой я займаюся. Рост? Ён не мае значэння. Хаця калі мужчына будзе па пояс, то не справа», – распісвала баскетбалістка ў 2009-м.
«Неабавязкова, каб у яго былі «кубікі», але няхай не будзе і піўнога жывоціка. Галоўнае, каб у пары супадалі інтарэсы. Высокі ўзровень IQ у мужчыны з часам здольны кампенсаваць любыя недахопы ў знешнасці», - канкрэтызавала ў 2014-м.
У плане таго, хто павінен праяўляць ініцыятыву, для Леўчанкі не было праблемай зрабіць гэта самой. «Зайшла неяк у бар у Амерыцы, і мне спадабаўся хлопец. Што рабіць? Узяла сурвэтку, напісала нумар тэлефона і перадала яе суб'екту, які мяне зацікавіў», – неяк распавядала Алена.
Вядома, што ў Леўчанкі былі адносіны ўнутры віду. У 2010-м яна прызнавалася, што ў яе "наладжваюцца адносіны" з адным з баскетбалістаў, які йграў у Еўропе, таму яна "вызначыла б свой цяперашні статус як "несвабодная". Але праз некаторы час такі партнёр перастаў агучвацца ў размовах з журналістамі.
