Лешчанка пра траўму: «У медпункце пачаліся правалы ў памяці»
Беларуская біятланістка Ірына Лешчанка (Крыўко) расказала пра сваю траўму, якую яна атрымала ў сакавіку пасля падзення тварам.
– Вельмі рады вас бачыць. З тварам усё выдатна і выглядаеце выдатна...
– Амаль. Спадзяюся, што ўсё будзе нармальна. Аднавілася. Вядома, яшчэ маецца быць, мусіць, вельмі шмат паходаў да касметолага, каб гэта неяк потым усё вывесці, таму што ўсё роўна яшчэ прысутнічаюць чырвоныя плямы на твары.
– Калі ўбачыў фатаграфію, я наогул быў у шоку. Як і ўсе нармальныя людзі. Гэта няўдалае падзенне, так?
– Гэта падзенне, так. Як той казаў, не павезла. Раніцай пайшоў свежы снег, усё ж ранняя вясна, і ўжо дзе ўтвараліся праталіны на асфальце, замяло снегам.
Я ехала, у маім полі зроку было абсалютна ўсё беленька, усё добра – быццам бы добрая траса. І раптам у мяне такое экстранае тармажэнне...
Ну і ўсё – тварам у асфальт. Там мне дапамаглі, па-мойму, два хлопцы, лыжнікі. Была ў прытомнасці, усё было нармальна, разумела, што твар у мяне ўжо пацярпеў. Я яшчэ акуляры зняла, паглядзела – ясна ...
А калі даехала да Алега Уладзіміравіча Рыжанкова, потым дайшла да медпункта, у мяне ўжо быў правал. У медпункце сядзела і не разумела, як я там аказалася. І думала, а з кім я дзіця пакінула?! У мяне трошачкі такія правальчыкі пайшлі. Потым пачынаю ўспамінаць, што дзіця я пакінула з бацькам, сама пайшла на трэніроўку.
– Падобных выпадкаў не было ў вашай кар'еры?
– Наогул, я вельмі шмат падала на ролерах. Лічу, я адзін з самых няўдачлівых спартоўцаў у плане падзенняў. У мяне, вядома, усюды ёсць ранкі: на нагах, на каленях. Ну, каб вось так проста ўпасці тварам – гэта, вядома, у першы раз. Ну, і, вядома, потым дзён 10 такія галаўныя болі...
Калі была ў Бараўлянах, у хуткай... З Алегам Уладзіміравічам казалі. Ён такі – ну што, паляцім заўтра на зборы? Я – так, усё нармальна, паляцім. Зразумела, што на заўтра я ўбачыла свой азызлы твар, калі правае вока практычна было якое заплыло. Думаю, ну куды з такім выглядам палячу? Затым прызначылі ўколы – усё стабілізавалася. Нармальна сябе стала адчуваць.
– Калі б не было гэтага падзення, адправіліся б куды?
– Адразу на збор ва Уфу. Мы павінны былі ляцець 5 сакавіка, правесці там збор з 5 па 19 чысло. І потым адправіцца ў Цюмень. І неяк так крыўдна стала. Мне сапраўды хацелася злётаць у Цюмень, паўдзельнічаць у спаборніцтвах, – сказала Лешчанка.
